„The Great Gatsby”-(tytuł oryginalny), to najsłynniejsza powieść Francisa Scotta Fitzgeralda, która w momencie ukazania się została uznana za najpełniejszy i jak najbardziej właściwy obraz „straconego pokolenia”, którego wiek dojrzewania przypadł na lata pierwszej wojny światowej.
Kilka słów o książce „Wielki Gatsby”
Głównym bohaterem powieści jest tytułowy Jay Gatsby, którego poznajemy jako niemożliwie bogatego, 30-paroletniego mężczyznę, mieszkającego w ogromnej willi w fikcyjnym miasteczku West Egg na Long Island. Jego sąsiadem jest Nick Carraway, absolwent Uniwersytetu Yale’a, który po wojnie postanawia rozpocząć karierę na Wall Street. Ważną postacią jest również kuzynka Nick’a, Daisy, mieszkająca razem ze swoim mężem Tomem Buchanan, po drugiej stronie zatoki, w bardziej prestiżowej miejscowości East Egg. Losy bohaterów zaczynają przeplatać się i plątać ze sobą od momentu, kiedy Nick i Jay poznają się na jednej ze znanych na cała okolicę, cotygodniowych imprez w domu Gatsby’ego. Spotkanie to nie było jednak tak do końca przypadkowe, bo Nick jako jedyna osoba kiedykolwiek otrzymał zaproszenie na przyjęcie u Gatsby’ego…
Mnie osobiście powieść ta zachwyciła nie tylko świetną, rozbudowaną fabułą i barwnymi, nietuzinkowymi postaciami, ale również bogatym przekazem, symbolizmem i pięknymi, wręcz bajkowymi opisami miejsc, wydarzeń i ludzi. Mimo, że nie jest to powieść fantastyczna, wiele elementów w niej zawartych dodaje jej wręcz bajkowego, czy może nawet baśniowego uroku. Dodatkowo warto zwrócić również uwagę na język, jakim napisana została ta historia, bo mimo, że sam tytuł zalicza się do klasyki literatury amerykańskiej, język jakim został napisany sprawia, że jest on zrozumiały, dostępny i miły w odbiorze dla każdego czytelnika.
Oscarowa adaptacja
Na podstawie tego dzieła powstał również film ( nagrodzony swoją droga 2 Oscarami ), w reżyserii Baz’a Luhrmann’a, który premierę miał w 2013 roku. W ekranizacji nie zabrakło dużej ilości efektów specjalnych, dobranych jednak ze smakiem, tak aby ile zakłócić nam odbioru, ale żeby podkreślić znaczące, czy dynamiczne sceny. Zadbano również o świetna ścieżkę dźwiękową, a fakt, że „współczesna” muzyka klubowa została wykorzystana jako podkład pod imprezy lat 20 dodaje moim zdaniem temu dziełu dodatkowego uroku.