W oryginale książka nosi tytuł „Wuthering Heights” i została wdana w Wielkiej Brytanii w 1874 roku. Autorką powieści jest Emily Jane Bronte, jednak na pierwszym wydaniu widnieje męski pseudonim pisarki, Ellis Bell. Książka w momencie pojawienia nie spotkała się ze zbyt ciepłym odbiorem, bowiem autorkę oskarżano o epatowanie brutalnością (i nie można mieć tego za złe czytelnikom, na mnie osobiście opowieść wywarła bardzo mocne wrażenie, i mimo tego, że swoje już w życiu przeczytałam, uważam ją za jedną z najstraszniejszych książek, jakie trafiły w moje ręce). Z czasem jednak oceny zmieniły się, zwłaszcza w latach 20 ubiegłego wieku i aktualnie powieść znajduje się w kanonie literatury anglojęzycznej.
„Wichrowe Wzgórza” doczekały się kilku adaptacji filmowych, a najsłynniejszą z nich jest wersja z 1992 roku z Juliette Binoche jako Katy i Ralphem Finnesem jako Heathcliffem.
O książce – „Wichrowe Wzgórza”
Sposób napisania powieści jest bardzo ciekawy w odbiorze. Ciężko jest wskazać jednego głównego bohatera, bo akcja naprzemiennie przenosi się z jednej osoby na drugą, przez to równie trudno jest jednoznacznie naznaczyć kto jest dobry, a kto zły, bo wyjątkowo w tej powieści nie jest łatwo doszukać się charakteru, który byłby „czarny” lub „biały”. Wszystko zachowane jest raczej w odcieniach szarości. Książka opowiada nie tylko o miłości, ale również o mrocznych sekretach, zapędach i ciemnych stronach ludzkiego umysłu.
Opowieść zaczynamy od wizyty pana Lookwooda wynajmującego Drozdowe Gniazdo (posiadłość mieszczącą się nieopodal Wichrowych Wzgórz) należące do Heathcliffa. Po tej wizycie pan Lookwood po raz pierwszy ma okazję poznać tajemniczych mieszkańców domu. W skutek choroby jest zmuszony do pozostania w swoim mieszkaniu przez długi czas, a tam gospodyni Ellen Dean, dotrzymując mu towarzystwa, opowiada Lookwoodowi całą historie domowników Wichrowych Wzgórz, której sama była naocznym świadkiem. Dzięki temu sposobowi narracji autorka pozwala nam poczuć klimat tamtych dni i jeszcze bardziej wczuć się w historię i zjednać z bohateram.
Polska premiera „Wichrowych”
W Polsce po raz pierwszy powieść ta została wydana w 1929 roku pod tytułem „Szatańska miłość” w tłumaczeniu Janiny Sujkowskiej, późniejsze tłumaczenia, które ukazały się po wojnie już pod oryginalnym tytułem, również były tłumaczone przez Sujkowską. Która według krytyków i czytelników były najbardziej poczytnym tłumaczeniami, zachowującymi najwięcej z oryginału w porównaniu do tłumaczeń, które zaczęły pojawiać się w XXI wieku.